This Is Internet

Zbliża się Wigilia – czas wspólnych rodzinnych spotkań przy choince, „Kevina samego w domu” na Polsacie i oczywiście prezentów pod choinką. Zawsze jest jednak ten odwieczny problem – co kupić? Nie podejmę decyzji za Ciebie, ale jeśli potencjalny obdarowany lubi gadżety, mam kilka propozycji. Jak zwykle jest to wpis niesponsorowany – od czasu do czasu wymienię konkretne produkty, ale żaden z producentów nie zapłacił mi aby jego produkt pojawił się w tym tekście.

Czytnik e-booków

Książki są fajne, ale trochę ważą i zajmują miejsce na półce. Jeśli ktoś lubi dużo czytać, ciekawą alternatywą może być czytnik e-booków z wyświetlaczem typu e-ink. Takie wyświetlacze (przynajmniej na razie) wyświetlają obraz jedynie w skali szarości, ale ich główną zaletą jest to, że zużywają prąd tylko gdy zmienia się ich zawartość. Dzięki temu takie czytniki mogą działać nawet kilka tygodni na jednym ładowaniu. Tylko jaki czytnik wybrać? Jeśli ktoś lubi książki ze sklepu Amazon (taka osoba powinna być anglojęzyczna, po polskich książek nie ma tam zbyt wiele), to oczywistym wyborem będzie coś z serii Kindle. Inne osoby mogą szukać wśród modeli innych firm. Czytniki e-booków różnią się m.in. pojemnością (dobrze by było gdyby był obecny czytnik kart MicroSD), rozdzielczością ekranu, obsługiwanymi formatami (jeśli nasze e-booki są w formacie EPUB, to dobrze, bo jest to najszerzej obsługiwany format) i dodatkowymi funkcjami – mogą mieć na przykład podświetlany ekran (dzięki czemu nie będziemy musieli posiłkować się zewnętrznymi źródłami światła aby czytać w ciemności), dotykowy ekran (dla tych, którzy nie lubią przycisków fizycznych) przeglądarkę internetową (która raczej nie będzie działała tak dobrze jak na komputerze, ale na przykład do sprawdzenia poczty powinna wystarczyć), notatnik czy nawet proste gry. Jeśli dany czytnik ma Wi-Fi, oczywiście skróci ono czas działania na baterii o ile go nie wyłączymy. Czytników e-booków do wyboru jest sporo, ale jako ciekawostkę wymienię PocketBook Aqua 2 (o istnieniu drugiej generacji dowiedziałem się dopiero w momencie pisania tego postu) – jego szczególną cechą jest wodoodporność, więc na jakieś wakacje będzie jak znalazł, bo przypadkowe zachlapanie czy nawet całkowite zanurzenie w wodzie nie powinno mu zaszkodzić. Niektórzy mogą powiedzieć „ale na tablecie też można czytać e-booki!“. To prawda, ale po pierwsze, tablety po ładowaniu jeszcze tego samego dnia domagają się ponownego podłączenia do ładowarki, a po drugie, czytanie na tablecie w słońcu jest takie sobie, a z ekranami e-ink nie ma takiego problemu, bo właściwościami przypominają papier – macie tu przykład na wideo.

Dron

Dron, czyli zdalnie sterowana latająca zabawka. Jeśli obdarowany nigdy nie latał dronem, zdecydowanie odradzam zakup drogich i profesjonalnych dronów. Lepiej kupić coś taniego, bo jest duża szansa, że pierwszy dron się rozbije albo zakończy lot na drzewie. Jeśli do drona są dołączone dodatkowe baterie, to warto z takich ofert korzystać, bo na jednej baterii taki dron-zabawka może latać najwyżej przez kilka minut. Ciekawą propozycją mogą być miniaturowe drony Hubsan. Inną propozycją dla niedoświadczonych pilotów jest dron JJRC H31, który wydaje się dość odporny – na filmach lata nawet po podeptaniu, wygięciu lub obcięciu śmigieł i po awaryjnym lądowaniu w wodzie. Prezentację tego drona obejrzycie tutaj. Nie myślcie sobie jednak, że JJRC H31 jest niezniszczalny – dłuższego złego traktowania może nie przeżyć.

Głośnik przenośny

Coś dla melomanów albo osób, które lubią sobie od czasu do czasu urządzić imprezę. Takie głośniki podłącza się do źródła dźwięku przewodowo albo przez Bluetooth. Różnią się one jakością dźwięku (może być tak, że na przykład jeden gra głośniej, a drugi lepiej), rozmiarami i czasem działania na baterii. Niektóre są nawet wodoodporne albo mogą robić za powerbank. Część z nich ma mikrofon, dzięki czemu można ich używać jako zestawu głośnomówiącego. Jedną z ciekawszych propozycji jest JBL Clip 2. Głośnik ten jest dostępny w pięciu kolorach (w tym moim ulubionym niebieskim), ma karabińczyk umożliwiający powieszenie go gdzie nam się podoba (można go na przykład przyczepić do plecaka lub spodni, tylko że ZAiKS lub ZPAV może się pogniewać jeśli ruszymy w miasto), działa na baterii do 8 godzin i jest wodoodporny (norma IPX7, więc powinien wytrzymać 30 minut na głębokości do metra). Kosztuje jakieś 200 zł. A jeśli chcielibyście wypróbować coś mniej znanego, proponuję Nillkin X-Man X1 (179 zł) albo Tronsmart T2 (199 zł). Wprawdzie te dwa głośniki są większe, brzydsze i mają niższą klasę wodoodporności (tzn. są odporne na zachlapania, ale nie można zanurzać ich w wodzie) niż JBL Clip 2, ale całkiem fajnie grają i mają spoko basy (w przypadku X1 mogę to potwierdzić, bo ostatnio go sobie kupiłem). Według serwisu Audiofanatyk.pl X1 wygrywa w klasie głośników budżetowych od 99 do 249 zł (w tym z JBL Clip 2). Można go też wykorzystać jako powerbank (wyjście ma tylko 1 A, ale nie można mieć wszystkiego), zaś T2 ma slot na karty MicroSD.

Google Chromecast

Google Chromecast to niewielkie urządzenie wpinane w port HDMI telewizora. Umożliwia ono strumieniowanie za pośrednictwem Wi-Fi różnych treści ze smartfona lub komputera do telewizora (np. filmy na YouTube, ekran smartfona, otwartą stronę w Google Chrome itp.), zamieniając tym samym w pewnym sensie nasz telewizor w Smart TV. Kupowanie tego osobie mającej już wypasiony Smart TV, który łączy się z wszystkim co się da trochę mija się z celem, ale jak ktoś ma nieco mniej wypasiony Smart TV albo telewizor w ogóle pozbawiony wodotrysków, dla tej osoby Google Chromecast jak najbardziej się nada. Istnieje też urządzenie Chromecast Audio, które służy do strumieniowania muzyki, co się przyda jeśli chcemy na przykład słuchać muzyki ze Spotify na domowym sprzęcie audio. Chromecast Audio wykorzystuje do działania Wi-Fi, a nie Bluetooth, więc jakość dźwięku jest lepsza i nie będą nam ryczeć przez głośniki dźwięki powiadomień ze smartfona. Każde z tych urządzeń można dostać za mniej niż 200 zł. Jest też Chromecast Ultra dla posiadaczy telewizorów 4K (ale działa też z telewizorami o niższych rozdzielczościach). To urządzenie jest jednak droższe, bo kosztuje około 349 zł.

Kamera samochodowa

Prezent, który powinien ucieszyć większość kierowców. Niektórzy lubią nagrywać swoją jazdę, ale kamery samochodowe przydadzą się też jeśli zdarzy nam się jakaś stłuczka, bo będziemy mieli co pokazać przed policją lub sądem. Nośnikiem danych w kamerach samochodowych jest zwykle karta pamięci, więc pamiętajmy aby takową też kupić. Kamery samochodowe nagrywają obraz w pętli, tzn. nagrywają obraz w kilkuminutowych fragmentach, a po zapełnieniu pamięci kasują najstarsze fragmenty aby zrobić miejsce na nowe. Ważne jest aby kamera umieszczała na filmie znacznik czasu, bo to istotna informacja dla policji lub sądu (jeśli kamera ma moduł GPS, może też pokazywać długość i szerokość geograficzną oraz prędkość jazdy). No i obraz nie może wyglądać jak nagrywany kartoflem, a w nocy też powinno być coś widać. Jeśli obdarowany nie jest anglojęzyczny, to przyda się też polskie menu.

Powerbank

Cechą urządzeń elektrycznych jest to, że do działania wymagają prądu. Wiadomo też, że nie zawsze mamy dostęp do gniazdka. Jeśli jesteśmy gdzieś w polu, a bateria w naszym telefonie jest na wyczerpaniu, z pomocą przyjdzie powerbank. Jest to nic innego jak przenośna bateria do której podłączamy po USB urządzenia, które chcemy naładować. Powerbanki różnią się głównie pojemnością baterii. A jaki powerbank wybrać? Jeśli powebank mający 20 000 mAh pojemności przykładowo kosztuje 15 zł, to sprawa jest mocno podejrzana. Tu spapuguję trochę Kubę Klawitera i powiem żeby wybierać powerbanki ze średniej półki. Ważne jest żeby miały zabezpieczenia (np. przed przeładowaniem), bo raczej nikt by nie chciał aby powerbank nagle stanął mu w płomieniach. Dobrze by było gdyby powerbank posiadał chociaż jedno wyjście dwuamperowe żeby na przykład ładowanie tabletu nie trwało pół dnia. Większość powerbanków o poziomie naładowania informuje czterema diodami (każda oznacza 25%), a te trochę lepsze mają wyświetlacz pokazujący dokładny procentowy stan naładowania. Niektóre powerbanki mają również diodę pełniącą funkcję latarki, ale to już jak kto woli. Jakiś przykładowy powerbank? Może ADATA Power Bank P20000D? Ma aż 20 000 mAh pojemności (co powinno wystarczyć aby parę razy naładować tablet), wyświetlacz, latarkę i dwa wyjścia 2,1 A. Kosztuje około 100 zł, ale nie nadaje się dla estetów, bo obudowa łatwo się rysuje.

Serwer NAS

O serwerach NAS pisałem już w innym poście, więc tutaj nie będę się rozpisywał. W skrócie: są to serwery przechowujące dane do których mamy dostęp z każdego miejsca na świecie, ale mają one też inne funkcje. Nie jest to sprzęt dla każdego, ale zapalony informatyk powinien się z niego ucieszyć. Nad tym prezentem powinny zastanowić się raczej osoby dysponujące większą gotówką, bo do kosztującego kilkaset lub nawet tysiąc złotych serwera należy doliczyć koszt zakupu jednego lub więcej dysków twardych. Decydując się na ten prezent należy też pamiętać aby kupić dyski specjalnie przeznaczone do serwerów NAS (np. Western Digital Red).

Tablet graficzny

Uwaga: nie mylić z tabletami-komputerami (iPad, Samsung Galaxy Tab itp.)! Tablety graficzne to sprzęt dla osób, które interesują się rysowaniem. Są to podkładki na których „rysuje” się rysikiem – poruszanie rysikiem nad tabletem porusza kursorem myszy, a dociśnięcie rysika do tabletu jest traktowane jak wciśnięcie lewego przycisku myszy. Rysiki potrafią rozpoznawać siłę nacisku, a te lepsze nawet kąt nachylenia. Najpopularniejszą firmą sprzedającą tablety graficzne jest Wacom. Jedną z zalet tej firmy jest to, że rysiki do ich tabletów nie wymagają do działania baterii. Kiedyś miałem (niesprzedawany już) tablet Wacom Bamboo, który był całkiem spoko, ale moje zdolności plastyczne są raczej mizerne. Obecnie najtańszym tabletem w ofercie Wacoma jest Intuos Draw (329 zł) i powinien się świetnie nadać na początek, a po nabraniu doświadczenia można poszukać czegoś lepszego.

Xiaomi Mi Band 2

Gadżet o którym już pisałem. Jest to smartband, który mierzy różne parametry fitnessowe (kroki, dystans, kalorie i tętno) i monitoruje sen. Jest to też prosty smartwatch, który pokazuje datę i godzinę, a także odbiera powiadomienia ze smartfona (do tego polecam aplikację Tools & Mi Band, która jest płatna, ale jak kogoś stać na opaskę za 129 zł, ale nie na aplikację za 12,49 zł, to coś tu jest nie tak). Sam posiadam Xiaomi Mi Band 2 i uważam, że jest to całkiem fajny sprzęt. Opaska jest wodoodporna (norma IP67) i dość długo działa na jednym ładowaniu (producent deklaruje 20 dni, ale ja swoją muszę ładować co około 10-14 dni, co i tak jest niezłym wynikiem w porównaniu do smartwatchy).

Pomyślałem sobie, że skoro wspomniałem o bocce w poprzednim poście, to napiszę jak się w to gra w osobnym poście będącym rodzajem suplementu. Zasady tej gry są tak proste, że nawet małpa to ogarnie. W moim warsztacie terapii zajęciowej jest tak: w polu gry ustawia się białą kulę. Zawodnicy mają po sześć kul swojego koloru (w tym wypadku będzie to czerwony oraz niebieski) i naprzemiennie rzucają nimi lub toczą po ziemi w stronę białej kuli. Wygrywa zawodnik którego dowolna kula po serii rzutów znajduje się najbliżej kuli białej – na grafice poglądowej powyżej będzie to kula niebieska. Rzuty można wykonywać tak aby dać sobie przewagę lub przeszkodzić przeciwnikowi – można więc na przykład rzucać w białą kulę aby przesunąć ją bliżej kul swojego koloru albo w kule przeciwnika aby odsunąć je od białej kuli. To w sumie tyle. Jako ciekawostkę dodam jeszcze, że oboje zawodników musi grać w tej samej pozycji (np. stojącej lub siedzącej), co jest dość ważne w przypadku rozgrywek między osobami niepełnosprawnymi.

Dziś będzie szybki post aby utrzymać minimum jeden post w miesiącu. Z ciekawostek z mojego miasta, parking przy miejscowym Carrefourze stał się płatny. Reakcja na tę zmianę była mieszana. Według mnie nie jest źle, bo można pobrać z parkometru darmowy bilet na godzinę, co raczej powinno wystarczyć na zakupy (a jak nie, to na podstawie tego biletu można zajmować parking przez maksymalnie dwie godziny pod warunkiem pokazania paragonu ze sklepu obsłudze parkingu). No i dzięki osobom, którym wprowadzenie opłaty się nie podoba, jest więcej miejsca na parkingu 🙂. Oprócz tego ten sam Carrefour jest teraz czynny całodobowo. Ciekawa zmiana, ale podejrzewam, że pracownicy tego Carrefoura podeszli do niej mniej entuzjastycznie. Co jeszcze? Miasto i sklepy przez cały dzień były zatłoczone, bo jutro jest dzień wolny od pracy, więc trzeba było zrobić zapasy jak na wojnę nuklearną. Czyli nic nowego.

Jeśli chodzi o warsztat terapii zajęciowej, nie ma żadnych sensacji. 24 listopada wybieram się na konkurs informatyczny do Elbląga, a dodatkowo biorę udział w wewnętrznym turnieju w bocce. Na razie wygrałem jeden mecz i czekam na losowanie kolejnych par.

To w zasadzie wszystko. Dziś mamy Halloween i zamiast oglądać filmy słucham halloweenowej playlisty na Spotify. A jutro wybieram się na grobing.

Pora na recenzję kolejnego gadżetu! Mi Band 2 to inteligentna opaska wyprodukowana przez chińską firmę Xiaomi. Co ta opaska robi? Pokazuje godzinę, liczy kroki, przebyty dystans i spalone kalorie, monitoruje sen, mierzy tętno przy użyciu wbudowanego pulsometru i pokazuje powiadomienia ze smartfona – czyli jest to taki smartwatch dla ubogich. Opaska ma certyfikat IP67 (tzn. po zanurzeniu na głębokość jednego metra na 30 minut nadal działa), więc można z nią spokojnie chodzić w deszczu, myć ręce czy brać prysznic. Nie wiem czy nadaje się do pływania, ale raczej nie radziłbym z nią nurkować. Według producenta działa przez 20 dni na jednym ładowaniu. Ja swoją naładowałem zaraz po otrzymaniu w piątek (4 dni temu) i wskaźnik naładowania baterii pokazuje obecnie 53%. Raczej nie osiągnę 20 dni przy moim użytkowaniu, ale i tak jest nieźle w porównaniu ze smartwatchami, które trzeba ładować co noc. Opaska ma niewielki monochromatyczny wyświetlacz i dotykowy przycisk, którego dotknięcie przełącza informacje pokazywane na wyświetlaczu.

Z moich testów wynika, że liczbę kroków należy traktować raczej z przymrużeniem oka, bo nie sądzę żebym od północy do rana zrobił ich prawie 400. Monitorowanie snu jest o tyle fajne, że dzieje się całkowicie automatycznie i działa całkiem sprawnie. Wyniki pomiarów pulsometrem są raczej prawidłowe, ale przypominam, że nie jest to sprzęt medyczny. Z połączeniem ze smartfonem (w moim przypadku LG G5) nie ma żadnych problemów. Do przesyłania powiadomień ze smartfona na opaskę używam aplikacji Tools & Mi Band (aplikacja ta jest płatna, ale jak kogoś stać na smartfona za kilkaset czy nawet tysiąc złotych, to tym bardziej stać go na aplikację za kilkanaście złotych). Notify & Fitness for Mi Band też jest fajna (i w odróżnieniu od poprzednio wymienionej aplikacji nie wymaga oficjalnej aplikacji Mi Fit), ale nie udało mi się jej zmusić do pokazywania tekstu przy powiadomieniach.

Za Mi Band 2 zapłaciłem w sklepie x-kom 129 zł. Pewnie w jakimś chińskim sklepie dostałbym ją taniej, ale to i tak dobra cena w porównaniu na przykład z Morele.net, które liczy sobie za tę opaskę 199 zł. Jest to całkiem fajna niedroga opaska dla osób uprawiających sport, ale gadżeciarzom takim jak ja też powinna się spodobać.

W środę 20 września mój warsztat terapii zajęciowej zorganizował nam wyjazd do Trójmiasta na zwiedzanie Centrum Nauki EXPERYMENT w Gdyni i Parku Oliwskiego w Gdańsku. Ponieważ nauka mnie kręci, ja też się tam wybrałem. I powiem, że było warto. W hali jest sporo stanowisk przy których można nauczyć się ciekawych rzeczy. Są także stanowiska elektroniczne takie jak symulator jazdy po pijaku, trening RKO i posługiwania się automatycznym defibrylatorem zewnętrznym, skaner mierzący nasz wzrost, wagę i parę innych parametrów, symulator dzwonienia na numer alarmowy 112 i inne. Jest tam także mogące „wywoływać silne emocje” stanowisko przy którym osoby obydwu płci mogą nauczyć się wyszukiwania zmian na piersiach (to jest dość ważne, bo ich wczesne wykrycie i zbadanie pozwala uchronić przed rakiem piersi). Część męskich czytelników, którzy pewnie już kupują bilet tylko dla tego stanowiska informuję, że badanie odbywa się nie na prawdziwych piersiach, tylko na sztucznym modelu. Mieliśmy także warsztat meteorologiczny (innymi słowy, gadaliśmy o pogodzie). Kupiłem też kilka pamiątek na które wydałem prawie całego Kazimierza III Wielkiego (tj. 50 zł).

Po przygodzie z nauką pojechaliśmy do Parku Oliwskiego. Ta część wycieczki była dla mnie nieco mniej interesująca, ale warto się tam wybrać, bo jest ładnie. Przed powrotem do domu pojechaliśmy jeszcze do McDonald’s w Tczewie na bardzo zdrowy posiłek w postaci kanapki McChicken (która na szczęście mi zasmakowała), dużej porcji frytek i dużej (0,5 l) coli. Potem każdy mógł sobie zamówić coś według własnych preferencji, ale ja byłem już najedzony.

Po wszystkim dotarliśmy bezpiecznie do domu. Było fajnie, ale na razie nie zapowiada się żadna kolejna wycieczka.

W zeszłym tygodniu byłem na kolejnej wycieczce – tym razem w Szczecinie. Dlaczego? Mój kuzyn się ożenił, a jego wybranka mieszka właśnie w Szczecinie. A że miasto leży przy granicy z Niemcami, skorzystaliśmy z okazji i wyskoczyliśmy jeszcze na jeden dzień do Berlina.

Podróż z Kwidzyna do Szczecina była dość długa, ale nie tak długa jak autokarem do Końskowoli. Nie muszę chyba mówić, że nocą i w deszczu jedzie się tak sobie. Wyjechaliśmy w piątek po południu i dotarliśmy wieczorem. Nie zwiedzaliśmy Szczecina, ale z tego co widziałem, miasto to jest całkiem w porządku. Pewną ciekawostką jest fakt, że część sygnalizacji świetlnych ma liczniki, które pokazują za ile sekund zmienią się światła.

Obiektem w którym nocowaliśmy był hotel ibis budget przy ul. Profesora Ludwika Janiszewskiego 2. Mimo słowa „budget” w nazwie hotel ten jest całkiem niezły (ma Wi-Fi, windę i drzwi do pokoi otwierane kartą). Słowo to odnosi się raczej do skromnego wyposażenia pokoi (skromnego, ale bez przesady – telewizory i łazienki na przykład są). Trochę tylko przeszkadzało jedno gniazdko elektryczne na cały pokój (dwa jeśli liczyć to w łazience).

W sobotę pojechaliśmy wynajętym autobusem na ślub do Krajnika Górnego (niewielkiej wsi blisko granicy z Niemcami. Co ciekawe, Krajnik Górny jest położony na południe od Krajnika Dolnego). Kierowca tego autobusu chyba nie bardzo wiedział co robi (sprawdzałem trochę Mapy Google i wynikło z tego, że pojechał jakąś dziwną trasą), więc się trochę spóźniliśmy, ale ksiądz był wyrozumiały i poczekał. Jak był ślub, to oczywiście musiało być też wesele (jeśli ktoś ze Szczecina to czyta i szuka lokalu na wesele, to na którym byłem odbyło się w Starym Folwarku w Ustowie. Według mnie bardzo fajny lokal). Jako introwertyk nie bardzo nadaję się na takie imprezy, ale nie było źle, choć około północy zaczynałem już mieć trochę dość. Niedziela to już tylko poprawiny.

W poniedziałek rano pojechaliśmy pociągiem do Berlina (a właściwie to dwoma pociągami, bo musieliśmy się przesiąść w Angermünde). Była to moja druga wizyta w Niemczech – pierwszą był wyjazd do Celle w liceum. Tutaj mała ciekawostka: część Niemiec przy wschodniej granicy wizualnie niemal niczym nie różni się od Polski. Na początku skorzystaliśmy z berlińskiego metra, które składa się z oszałamiającej wręcz liczby trzech stacji (korekta: z trzech stacji składa się tylko linia U55. Cała sieć berlińskiego metra jest dużo większa i składa się ze 173 stacji). Potem zwiedzaliśmy takie miejsca jak Brama Brandenburska czy salon Mercedesa gdzie można kupić Mercedesa klasy S za jedyne 132 113 euro (w momencie pisania tego postu będzie to 786 rent socjalnych z hakiem 😛). Berlin nawet mi się podoba. Można tu częściej niż w Polsce spotkać ludzi innych mniejszości etnicznych – czasem zobaczyliśmy jakichś Azjatów, a trochę rzadziej ludzi ciemnoskórych. Ciekawym elementem są charakterystyczne ludziki na sygnalizacjach świetlnych dla pieszych (widoczne na fotce wyżej). Znane są one jako Ampelmännchen. Istnieje nawet poświęcona im marka AMPELMANN.

Po skończonym zwiedzaniu wróciliśmy pociągiem z Berlina do Szczecina (tym razem bez przesiadek). Potem, już wieczorem, ruszyliśmy do domu. Podróż w drugą stronę aż tak się nie dłużyła. Do domu dotarliśmy po pierwszej w nocy. Byłem trochę zmęczony, ale zadowolony. Szkoda, że tego typu wyjazdy nie trafiają mi się częściej.

Jeśli czytacie ten post, to znaczy, że zakończył się mój pięciodniowy wyjazd do województwa lubelskiego i dotarłem do domu w jednym kawałku. Było daleko. Podróż autokarem między Kwidzynem a Końskowolą to około 8-9 godzin jazdy licząc postoje. Jestem mniej więcej przyzwyczajony do podróży między Kwidzynem a Trójmiastem i powiem, że różnicę w dystansie zdecydowanie czuć. Taka długa podróż nie jest dla mnie nowością, bo w liceum pojechałem do Celle (takie miasto w Niemczech), a tam dystans był jeszcze większy.

Wracając do mojego wyjazdu w tym tygodniu, nocowaliśmy w Końskowoli w Centrum Innowacyjno-Szkoleniowym Lubelskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego w czteroosobowych pokojach. Jeden z chłopaków z którym nocowałem działał mi na nerwy na tyle żeby trochę zepsuć mi wrażenia z wyjazdu, ale pozostali dwaj byli w porządku. Na miejscu jest stołówka w której śniadanie serwowano w formie szwedzkiego stołu, zaś obiadokolację w formie zupy i drugiego dania. Zwłaszcza obiadokolacje wystawiły moją wybiórczość pokarmową na próbę, ale dałem radę.

Co zwiedzaliśmy opisywałem już na stronie na Facebooku, więc tutaj opowiem tak w skrócie. Pierwszy dzień wycieczki był na zapoznanie się z miejscem w którym będziemy nocować. Drugiego dnia pojechaliśmy do Kazimierza Dolnego, gdzie zwiedzaliśmy zamek, basztę (z której widok możecie podziwiać na fotce na górze) i centrum, a następnie wybraliśmy się na godzinny rejs statkiem po Wiśle. Trzeciego dnia wybraliśmy się do Nałęczowa zwiedzić Park Zdrojny i pijalnię wód mineralnych, gdzie można nalać sobie do jakiegoś pojemnika lub naczynia któryś z trzech rodzajów wody mineralnej, z których dwa powinno się od razu wypić. Tego dnia udaliśmy się jeszcze do Wąwolnicy i wróciliśmy na dwie godzinki do Kazimierza Dolnego. Czwarty dzień to wizyta w Puławach, gdzie odwiedziliśmy park pełen pawi, muzeum i parę zabytkowych budowli. W drodze powrotnej odwiedziliśmy jeszcze szkółki roślinne Kurowscy. Piąty i ostatni dzień to już tylko pakowanie, śniadanie i długo wyczekiwany powrót do domu. Udało mi się kupić parę pamiątek, których zdjęcia znajdziecie na moim profilu na Instagramie. Niestety w Puławach nie byliśmy w żadnym sklepiku w którym mógłbym kupić magnes, więc jako pamiątkę wykorzystałem bilet do muzeum.

Ogólnie wrażenia z wycieczki były dobre, ale raczej wolę wyjechać sam lub ze znajomymi na wyjazd na którym mogę robić co chcę niż na grupowy wyjazd z ludźmi, których znam tylko z widzenia, przy czym jeszcze nie wiadomo z kim będzie się nocować.

Teraz druga sprawa – teraz ci, którzy uważają, że moja twórczość jest tego warta mogą mi podarować parę złotych wchodząc tutaj. Jako system płatności wybrałem YetiPay, który jest średnio wygodny, bo trzeba założyć konto i zasilić je przelewem, ale PayPal właściwie nie bardzo pozwala na zbieranie kasy na własne potrzeby, a inne znane mi systemy tego typu wymagają prowadzenia działalności gospodarczej. Jest jeszcze Patronite, ale wydaje mi się, że ta strona jest bardziej dla osób, które mają już jakieś tam zasięgi niż dla niszowych twórców takich jak ja. Poza tym Patronite ręcznie zatwierdza strony zbiórek i nie wiem na ile skłonni byliby zaakceptować moją. Nie wykluczam wypróbowania Patronite w przyszłości, ale na razie macie to co jest. I pamiętajcie, że wszelkie wpłaty są całkowicie dobrowolne – na razie nie grozi mi ruina finansowa i stać mnie na opłacanie serwera. Byłoby miło gdyby udało mi się zmonetyzować ten blog, ale nic na siłę.

Jutro (21 sierpnia) ze swoim warsztatem terapii zajęciowej wybieram się na kolejną wycieczkę. Będziemy zwiedzać Kazimierz Dolny, Nałęczów i Puławy. Między wizytami w tych miejscowościach będziemy nocować w Końskowoli. Teraz zastanawiam się nad słusznością mojej decyzji o udziału w tej wycieczce, bo kompletnie nie wiem gdzie będziemy nocować i czy znowu uda mi się dostać pokój w pojedynkę. Żeby było jeszcze ciekawiej, z mojej pracowni (miejscu w którym podczas pobytu w warsztacie spędzam najwięcej czasu) jadę tylko ja, więc mogę zapomnieć o otrzymaniu pokoju z kimś kogo w miarę dobrze znam. W każdym razie wyjeżdżam jutro rano i wracam w piątek (25 sierpnia) po południu. Nie wiem czy będę miał dostęp do Wi-Fi, ale mam spory pakiet danych u swojego operatora telefonii komórkowej, więc brak łączności ze światem nie będzie problemem. Oczywiście będę się odzywać w sieciach społecznościowych. No, to do piątku.

Dziś coś na szybko. Na YouTube można znaleźć film w którym pewien dobrze umięśniony pan o nazwisku Robert Burneika (znany także jako Hardkorowy Koksu) zabawia się w instruktora strzelectwa, ucząc żonę obsługi strzelby i pistoletu. Wszystko fajnie, ale pan Robert raczej słabo zadbał o bezpieczeństwo swojej żony – pozwolił jej strzelać w bardzo nieodpowiednim obuwiu (szpilki na żwirze – poważnie!), nieprawidłowo chwycić pistolet (naprawdę niewiele brakowało żeby cofający się zamek urwał jej lewy kciuk) i skierować wspomniany pistolet (z palcem na spuście!) w stronę kamerzysty (wprawdzie dziewczyna wystrzeliła cały magazynek, ale zdrowy rozsądek zabrania celowania w innych nawet rozładowaną bronią).

Film ten możecie obejrzeć tutaj (jak ktoś jest uczulony na brzydkie słowa, to ostrzegam, że takie tam padają). A ja przypominam żeby strzelania nie uczyć się ani od „instruktorów” takich jak pan Robert ani z gier czy filmów, tylko od profesjonalnego instruktora na strzelnicy.

Kiedyś kupiłem taniego pendrive’a o pojemności 64 GB, który okazał się kompletnym rozczarowaniem (i nauczyłem się, że kupowanie takich pendrive’ów to błąd). No to niedawno kupiłem sobie markowego pendrive’a o pojemności 128 GB. I co mogę o nim powiedzieć? Pendrive ten jest wykonany z aluminium i posiada wykonane z tworzywa „ucho” umożliwiające przypięcie go do smyczy lub breloka. Jest mały, co jest jednocześnie zaletą i wadą, bo łatwo go zgubić. Ja sobie z tym poradziłem doczepiając smycz. SanDisk Ultra Flair obsługuje standard USB 3.0, ale mimo to prędkości są raczej średnie – początkowo pendrive zapisuje pliki z prędkością ok. 90 MB/s, ale po około kilkunastu sekundach prędkość spada do mniej więcej 40-50 MB/s. Dla mnie to nie problem, ale niektórzy mogą to uznać za wadę. Kolejną kwestią jest to, że ten pendrive dość znacząco się nagrzewa i nie jest to ograniczone tylko do mojego egzemplarza. Może to kwestia tego, że jest zrobiony z aluminium, a nie z tworzywa, ale mam nadzieję, że nie wpłynie to na jego żywotność. Fabrycznie jest na nim zapisane oprogramowanie SanDisk SecureAccess. SanDisk Ultra Flair o pojemności 128 GB można dostać za około 175 zł. Czy go polecam? Tak, o ile nie stać Was na coś droższego.

Aktualizacja po kilku miesiącach użytkowania: ten pendrive jest dość łatwo obciążyć (nawet jeśli jest podłączony do portu USB 3.0), przez co bardzo spada prędkość pracy. Nie jestem pewien, ale nagrzewanie się może mieć z tym coś wspólnego. Korzystam na tym pendrivie z pakietu aplikacji przenośnych PortableApps i od czasu do czasu aplikacje (głównie przeglądarka internetowa) zawieszają się na około kilkanaście sekund. Nie mówię, że nie warto kupować tego pendrive’a, ale warto o tym wiedzieć decydując się na jego zakup. Do przenoszenia plików czy do przeglądania zdjęć i filmów na telewizorze nadaje się dobrze. Przy bardziej intensywnym użytkowaniu (takim jak wspomniane PortableApps) sprawdza się już jednak nieco gorzej. Nie stwierdziłem jednak problemów z uszkodzonymi plikami, co jest sporym plusem.